Trans Mongolië express
(13 t/m 29 augustus 2007)Maandag 13 augustus - Mijn eerste woordjes Russisch: "Delete? - Yes"
Vanochtend 2 minuten na mijn wekker om 5.20 stond er een grijns op m’n gezicht. Ik was wakker genoeg om te beseffen dat het eindelijk zover was: Moskou, here I come!
Vlucht vertrok netjes om 9.35. Na een veelste gezond ontbijt (2 stuks fruit!) en een extra rondje om Moskou waren we veilig geland op
Verder was de douane geen probleem, en stond Dmitry (hoe kan het ook anders!) onze host ons al op te wachten. Prachtig ritje tussen Lada’s en Kamaz trucks naar het hotel. Een vrachtwagen volgeladen met bakstenen stond op de middelste rijstrook van de snelweg stil, iedereen slingert van links naar rechts en fijnstof hebben ze in Rusland nog niet uitgevonden.
Tassen op de kamer gedumpt en op naar het centrum; het Kremlin. Wat rondgekeken, even door het Goum. Wat gegeten in een zelfbedieningsrestaurantje met iets wat voor friet moest doorgaan. Daarna een biertje en dat was wel weer genoeg voor vandaag.
Dinsdag 14 augustus - Gelukkig hebben we de foto’s nog!
Ik ben keigaar. Begonnen met een rondje door het Mausoleum van Lenin (Hij is van plastic!) waar toch wel een apart sfeertje hangt. Marijn werd nog op z’n vingers getikt omdat ie een hand half in z’n zak had. Daarna het hele Kremlin rondgelopen; de foto’s spreken voor zich.
Woensdag 15 augustus - Wat een mongolen!
Na een wereldontbijt (Witte boterham met kipfilet en jam) naar het zogenaamde Monumentenkerkhof gegaan. Een park met daarin allerlei oude beelden die in het sovjet tijdperk in het centrum hebben gestaan. Statige bronzen beelden met mitrailleurs en helmen met sterren erop! Ook staat er sinds 1997 een achterlijk groot beeld van Peter de Grote in de Moskva voor het park.
Daarna een metro tripje naar de Oeniversiteit, een van de zeven wolkenkrabber die in de jaren 40 en 50 gebouwd werden in zogenaamde suikerbakkersstijl. Het doet heel erg denken aan Gotham City van Batman. I like it!
Na een geweldige lunch van een boterham met zalm en een grote cola zijn we wat metro stations gaan hoppen. Ze hebben er in Moskou namelijk nogal werk van gemaakt. Een aantal van de stations zou ook dienst kunnen doen als schuilkelder en het diepste station ligt om die reden wel 84 meter onder de grond!
Om acht uur ’s avonds zou onze transfer van ons hotel vertrekken naar het station alwaar de reis eigenlijk pas echt begint. Dmitry gaf voor het station al enkele bemoedigende tips, en een situatieschets hoe het er straks op het perron aan toe zou gaan. Omdat we niet de Trans-Siberië express nemen maar de Trans-Mongolië express, is vanaf Moskou de trein al Mongools en dat merk je!
Rugtas op de buik, tas over de schouder en handen op de zakken tussen de mongolen door naar ons ruituig nummer vier: Dmitry had geen woord gelogen: Mongolen met allerlei grote tassen die ze via het raam naar binnen smijten en alles in elke coupé flikkeren en verstoppen omdat het eigenlijk allemaal niet mee kan. Struikelend over dozen met schoenen en mannequins kwamen we bij onze coupé. Alle troep die die mongolen verstopt hebben onder je bank linea recta het gangpad opgegooid (Je wilt het op de grens echt niet in je coupé hebben), onder enig protest van de provodniki (de conducteur van ieder rijtuig, natuurlijk ook een mongool(se)). Zeker tot anderhalf uur na vertrek hebben we ze af en aan met spullen zien slepen: Ze rolden zelfs een mega Euroshopper-style tas in een luik in de vloer, wat we kennelijk niet mochten zien want ze smeten de deur dicht tegen Marijn’s hoofd.
Een ongelooflijke chaos tijdens en na vertrek dus, maar ook tevens de rariteit waar we eigenlijk deze reis voor maken.
Donderdag 16 augustus - Deur kaputski
De eerste nacht in de trein achter de rug, en naar omstandigheden goed geslapen. Tijd voor een ontbijt. Ondanks dat de treinreis wordt gerund door mongolen, is het restauratierijtuig en dus de keuken van het land waar je je bevind en dus Russisch (vanwege etens- en rookwaren mag het rijtuig de grens niet over). De eerste vraag die de eigenaar/ober vroeg was: "Four beers?" om half twaalf ’s ochtends. Verleidelijk met de temperatuur in het restaurant, maar doe toch maar vier keer het "Tourist Breakfast". Kop thee/koffie, (zurige) bammetjes en een drillerig gebakken eitje met ham in een pannetje. Acceptabel maar aan de prijs.
De restauratiewagon is nummer tien, en dat is een aardig stukje door de gangpaden wiebelen en mongolen ontwijken. We hebben er anderhalf uur over gedaan! Halverwege ging er een deur niet meer open. Wat mongolen hebben staan trappen, drukken en draaien maar niets mocht baten. Aan de andere kant van de deur lag de klink er af maar nog steeds geen succes. De volgende stop was over een uur, dus dat werd wachten in het gangpad, want haast, dat kennen we niet. Tot de trein midden in ’t landschap tot stilstand kwam. De buitendeur gaat open en de trapmongool loopt buitenom naar het rijtuig ervoor. Goed idee! Maar dat mochten we dan weer niet van de provodniki. Gelukkig voor ons kwam er beweging in de deur en konden we na een uurtje of anderhalf onze weg vervolgen naar onze eigen coupé.
Vrijdag 17 augustus - Uitverkoop
Vrijdagochtend: We zijn anderhalve dag onderweg, éénderde van de rit naar Mongolië en ik heb me nog geen moment verveeld. Zojuist hadden we een korte stop in Omsk, waar het hele perron vol stond met Russen! Niet met passagiers voor de trein, nee, het was twaalf minuten uitverkoop! Alle ramen gingen open en er wordt kleding naar buiten gehangen. Ook lopen er mongolen naar buiten met halve aangeklede mannequins en alle aangeboden kleding en schoenen vinden gretig aftrek bij de locals. De hele stoet werkt zich langzaam naar het achterste deel van de trein. Zelfs als de trein alweer rijdt wordt er nog verkocht. Maatje te klein? Dan geef je ’m maar aan je zusje!
Zaterdag 18 augustus - Concept van tijd(zones)
Elke dag wordt ’n keer of vier a vijf onderbroken door stops, zo om de vier tot zes uur. Altijd iets om naar uit te kijken, al is het maar om even wat frisse lucht in te ademen en de beentjes te strekken. Na bijna drie dagen in de trein zit er toch een beetje ritme in de dag. Wat dit ritme wel weer verstoord zijn de tijdzones: In Moskou is het twee uur later dan in Nederland, en dat merk je eigenlijk niet. In de trein staan de tijden voor alle stops tot aan Ulaanbaatar vermeld in "Moskou tijd". Echter, het tijdsverschil tussen Moskou en Ulaanbaatar is vijf uur. Er hangt geen klok in de trein dus moet je zelf maar een beetje gokken welke tijdzone je in bevindt (al is de Lonely Planet een goede indicatie). Het enige wat je enigszins dwingt op de tijd te letten is het restaurant. Dat is vandaag open van zeven uur ’s ochtends tot slechts zeven uur ’s avonds, en dat zal elke dag een uurtje vroeger worden. Hierdoor moet je dus vroeg dineren. Ook hebben we (met wat tegenzin) vanochtend een wekker gezet. Vijf dagen in de trein op vakantie en een wekker zetten? Raar...
Zaterdagnacht
Zojuist dan toch maar m’n enige tijd referentie naar de lokale tijdzone geswitcht (m’n mobieltje). Ik sta nu op Mongolian/Beijing time (GMT +8, waarvan later zal blijken dat dit een uur teveel is), en het is nu kwart voor drie ’s nachts. Na de nodige biertjes en wodka is m’n zaterdagavond laat genoeg om te gaan slapen).
Zondag 19 augustus - We’re moving!
Vandaag zijn we van de Trans-Siberië spoorlijn afgeweken. Vanochtend is er een diesellocomotief voor gezet, en hebben vervolgens over een enkel spoor door het resterende stukje Rusland geslingerd.
We rijden nu net weg van de grens met Mongolië, waar we niet minder dan VIJF uur stil hebben gestaan! Paspoort afgegeven, formuliertjes ingevuld, en wachten... en wachten... trein uit... wachten... nog meer wachten... trein weer in, nog meer wachten... Na heel lang, inderdaad, wachten kregen van een uiterst vriendelijke (not) rus met een veelste grote pet ons paspoort terug, waarna onze coupé nog even grondig werd doorzocht. Een flink bezwete knaap in leger outfit ging in no-time alle vakken langs en er gingen luiken open waarvan we na vier dagen nog steeds niet eens wisten dat ze bestonden!
Enfin, niet veel later komt er eindelijk weer beweging in de trein: We’re moving again!
Maandag 20 augustus - Ulaan Baatar
We komen ’s ochtends vroeg op tijd aan in Ulaan Baatar, en vinden vrijwel direct onze gids Otka. Hij neemt ons mee naar even buiten het station waar we moeten wachten op onze lift. En die liet aardig op zich wachten.
Toen hij was gearriveerd vertrokken we... naar de andere kant van de parkeerplaats alwaar de chauffeur in slaap viel! Nee, hij checkte alleen even z’n banden verteld onze gids. Tuurlijk... even wakker porren en op naar de bank om te pinnen. Vijf minuutjes later met een portemonnee vol tugrik (40000 tugrik is circa 30 euro) stapten we weer in het busje om onze weg te vervolgen, maar de chauffeur ging wederom slapend uit het raam. Dat belooft nog wat. Door naar de supermarkt, ontbijt en water scoren. De chauffeur ging even tanken: prima! Maar waar dan? Bij de pomp 100 meter verderop stond ie niet. Maar na tien minuutjes was ie terug in een schoon T-shirt. Eindelijk konden we naar Kharkorin... Toch nog niet helemaal want even buiten de stad stopte hij dan toch om er bij de WTC wat sap in te gooien.
De reis begon direct buiten de stad op zandpaden, hobbelend met een gangetje van 40 kilometer. Hoe ver is Kharkorin ook alweer? 375 kilometer? Right...
Na anderhalf uur stopten we voor een plasje en om meteen maat wat fotootjes te nemen. Met een lege blaas en vollere geheugenkaartjes gingen we nergens heen want onze chauffeur, leunend tegen de bestuurdersdeur gaf toch echt geen teken van leven. Ik begon me ondertussen af te vragen of we het einde zouden gaan halen, of dat mijn laatste avondmaal dat van de gieren zou zijn.
Ik moet zeggen, het is wel mooi. We zijn diverse keren gestopt en het is toch best mooi, niks. Geen bomen, huizen, wegen... alleen maar schaars begroeide heuvels en kuddes geiten, schapen, koeien, paarden en kamelen.
Na een lange reis bereikten we dan toch onze ger in Kharkorin, zo’n 200 meter van Erdene Zuu het klooster wat we morgen gaan bezoeken.
Dinsdag 21 augustus - Erdene Zuu
Het klooster was wel mooi en de vertaling van Otka was okee. Alleen de mis van die monniken, dat hoeft van mij niet zo. Dan vind ik toch weer snel dat alle geloven (boeddhisme is een leefwijze, maar toch) achterlijk zijn.
Het middagprogramma stelde niet veel voor. Een penisbeeld, een zandstorm, een uitzicht en dat was ’t. Boeiend!
(Nog wel het vermelden waard: Ik heb een keer NIET verloren met hartenjagen!)
Woensdag 22 augustus - Nèt niet
Waarom is alles hier het toch "nèt niet"? Ik kom zojuist onder de douche vandaan in ons drie, misschien wel vier sterren hotel (Peace Hotel) in Ulaan Baatar. Dit houdt inderdaad in dat we de terugreis hebben overleefd maar daar kom ik zo op terug), en vraag me dit af. We hebben een europees toilet, wastafel met mengkraan, douche evenzo met mengkraan. Maar dan ga je het gebruiken door lekker een douche te nemen na het zanderige binnenland. Kraan open; koud. Andere kant op draaien: Ooh, hmmm, lekker... koud! Ik kan dus mengen tussen koud en koud. Ik wil het douchegordijn dicht trekken maar dat pleurt ineens op de grond alwaar ie toch een stuk minder effectief is. Na een poging tot douchen afdrogen en tandenpoetsen draai ik de kraan open: M’n zojuist afgedroogde voeten weer kletsnat omdat daar dan weer 10 bar achter staat! Ik hoop dat m’n bed het ’n hele nacht uithoudt!
Goed, dat ik dit alles heb kunnen ervaren is een klein wonder op zich. Onze vaste chauffeur sleepyhead moest ons natuurlijk ook weer terugbrengen. Hij is de hele rit wakker gebleven, dat was vandaag het probleem niet. Een hele geruststelling zou je kunnen denken. Nou, nee. Hij dacht met 20 liter diesel in de tank wel 375 kilometer te kunnen rijden. ’s Ochtends gooide hij voor 20000 tugrik aan diesel in z’n volledig lege tank. De meter stond niet ver boven "empty" en met de lunch zo’n 3 uur later stond ie daar wel weer op. We vonden dus dat ie toch echt moest gaan tanken en drongen daarop aan, omdat we echt geen zin hadden om in country-side Mongolië zonder sap te staan. Hij tanken, 4000 tugrik oftewel 3,88 liter. What the fuck?! Gooi die tank ’s gewoon vol mongool! Rik en ik hebben flink wat stennis lopen schoppen want de chauffeur hield voet bij stuk en was beledigd doordat we geen vertrouwen hadden dat ie z’n vak verstond (Gek hè, na twee dagen ervoor al drie keer in slaap te zijn gevallen). Uiteindelijk heeft ie er nog voor 10000 tugrik in laten gooien op onze kosten, en ik ben blij toe want ik denk echt niet dat we het anders hadden gehaald. Je hebt dus naast mongolen ook nog gestoorde mongolen!
Donderdag 23 augustus
Otka en Mogi zaten al om 6.45 netjes in de lobby om ons op te halen en naar het station te brengen. Applaus! Eenmaal in de trein voelde het eigenlijk direct weer thuis. Broodje jam, koppie thee, koffie en een soepje. Wel hadden we nu een prachtige (Mongoolse) restauratie met veel houtsnijwerk en lekker eten. De grens over duurde wederom lang maar leverde geen problemen op. Een wellicht interessant weetje is dat aan de Chinese kant van de grens (Erlian) het complete onderstel wordt verwisseld, want Rusland en Mongolië hebben een breder spoor dan de rest van de wereld.
Vrijdag 24 augustus - Beijing!
’s Ochtends gewekt door een flinke tocht langs m’n neus... Bonkie had ’t raam open getrokken. De laatste twee uur tot Beijing waren echt schitterend. Door meer dan 60 korte en lange tunnels slingereden we door de bergen. Mooi op tijd, even na twee uur ’s middags stonden we stil op onze eindbestemming. Best wel een apart gevoel, om na zoveel dagen dan in Beijing aan te komen. Het voelt ook echt als heel ver van huis.
Het is bloedje heet. Vijf minuten sjouwen met je tas voelt als een uur. In de paar minuten dat de transfer naar het drie sterren hotel duurde, drong het gewoon door dat echt in Peking was en kreeg een grijns op m’n gezicht.
Eind van de middag zijn we naar het plein van de hemelse vrede gelopen en wat fotootjes geschoten in de schemer. Daarna op zoek naar een plek om te eten, en na niet al te lang liepen we tegen een Roast Duck restaurant aan. Ja, je bent in Peking of je bent het niet hè! Wij vier porties roast duck bestellen; vrouwtje lachen. Ze gaf aan dat drie porties ook echt wel genoeg moest zijn. Okee... doe maar drie dan. Toen kwam het; twee keer drie schoteltjes eend plus nog eens 5 schoteltjes met pannenkoekjes, komkommer, prei, soja en ieder een bordje. Ik wilde al een foto maken van de gevulde tafel maar het vrouwtje gebaarde dat er nog een portie moest komen! Dat pastte dus allemaal echt maar net op de tafel! De bediening vond het kennelijk ook erg grappig, ook al toen we onze stokjes vast aan het uitproberen waren. Het was wel erg lekker en gezellig met een potje Tsingtao.
Zondag 25 augustus - Spoedcursus afdingen
Wat een fantastische stad! Vanochtend naar de Verboden Stad geweest, echt immens groot. Daarna het en het Behai park doorgewandeld, met beide een fraai uitzicht over de stad.
We hebben gegeten bij een restaurantje uit de Lonely Planet en hebben een zogenaamde "hot pot" besteld: Chinees fonduen zeg maar. Ook vanavond stond het personeel ons weer toe/uit te lachen omdat we natuurlijk geen idee hadden hoe dat precies in z’n werk ging. Onze serveerster deed ’t daarom maar even voor: Hop, je pleurt gewoon alles in die pot (verwarmd met een gasbrander inclusief grote gastank naast de tafel. Kool, sla, vlees, komkommer, garnaaltjes, alles. En dat dreg je er een paar minuutjes later weer uit (langer wachten resulteert in snot!) met je stokjes. Bijzonder smakelijk.
Na het diner een hutong in. Ik zag een grote waaier en tipte Marijn. We wilden wel 'ns weten wat dat zou moeten kosten en of ze ook een beetje mooi waren. Kijken, kijken niet kopen dus. Haar eerste prijs was 230 yuan. Veelste duur dus. Daarna mochten we zelf een prijs intoetsen op de rekenmachine. 150. Vond ze natuurlijk veelste laag. "Ja boeie!", en we lopen door. Nou niet dus. Ze bleef aan Marijn trekken, zakte nog naar 130 maar we hadden het wel even gezien. Maargoed, het straatje liep dood en dus liepen we vijf minuten later weer terug. Ze ver mogelijk van het kraampje vandaan erlangs, maar zo’n blonde adonis (niet ik, Marijn;-) spotte ze natuurlijk direct. Ze klampte zich weer vast en kwam met een nieuw bod: 80 yuan! Voor die prijs willen we er dan nog wel een paar zien. Voor 160 yuan hebben we twee mooie megawaaiers uitgezocht. Zij blij, wij blij. Ongevraagd een spoedcursusje afdingen gedaan.
Zondag 26 augustus - Tempelmoe
De planning voor vandaag was om het Summer Palace te bezoeken en dan ’s middags langs de Temple of Heaven (park). Het Summer Palace ligt een stukje buiten de stad, en hebben we met een ritje metro en taxi bereikt. Erg mooi allemaal, maar om heel eerlijk te zijn was ik na een paar uur een beetje "tempelmoe"! Ze zijn allemaal prachtig hoor, echt waar. Maar na een tijdje gaan ze steeds meer op elkaar lijken.
Toch liep het al weer tegen twee-en en was het alweer te laat voor de Temple of Heaven. Eenmaal terug in het centrum wat gaan "lunchen" om vier uur in de hutong van gisteravond. Vier kleine schaaltjes met respectievelijk onbekend vlees met aardappel, bacon rolls, hete kip en gefrituurde minigarnaaltjes. Wederom genieten en dat echt voor een schijntje.
Daarna op zoek naar een pinautomaat: Dat was drama hadden we vrijdag al geconcludeerd, maar vandaag kwam er ook geen geld uit bij de boerenleenbank van China (Agricultural Bank of China), zelfs niet met een Visa kaart. Uiteindelijk hebben we wat dollars gewisseld in het hotel.
Geld, dus tijd voor food ’n booze! In een rommelig maar wel aardig ogend restaurantje in een hutong (bij Qianmen) gaan eten, en wat we hier voorgeschoteld kregen was een ware smaaksensatie: Sweet pineapple Pork, echt om je vingers bij af te likken!
Wat wel leuk is; veel chinezen zijn oprecht benieuwd naar waar je vandaan komt en spreken je aan met "Wer yoe from?". Vinden ze fantastisch als je antwoord en zeggen je vriendelijk gedag en wensen je nog een fijn verblijf in hun stad. M’n eerste reactie is meteen: "Wat gaat ie me aansmeren?" maar dat valt dus best mee.
Het plaatje van Beijing in m’n hoofd is dan ook echt een hutong met lichtbakken, slechte engelse vertalingen, troep op de stoep en vriendelijke mensen.
Maandag 27 augustus - The Gleat Wall
Je kunt natuurlijk niet naar China zijn geweest zonder de lange muur te hebben beklommen. Mao heeft het ook gezegd: "He who has not climbed the great wall is not a true man." En klimmen is het: Er zijn boven Beijing zo’n vijf stukken muur waar je heen kunt gaan. We hadden een niet (zo) toeristisch stuk uitgekozen (Simatai), wat ook een heftig en niet gerenoveerd stuk is.
Met de metro naar het busstation om aldaar een minibusje te scoren. Meteen bij de uitgang van het metrostation stond echter al een olijke chinees die ons wel voor een goede prijs naar de muur wilde brengen. Niet wetende dat we bij de meest asociale bestuurder te zijn ingestapt, zijn vermoedelijke vrouw. Die had pit zeg! Het minibusje werd in alle gaatjes gegooid, het fietspad werd gebruikt om rechts in te halen en als het even rood was dan ging ie rechtsaf... maar dan bedacht ze zich dat ze eigenlijk helemaal niet rechtsaf moest en reed zo al het verkeer voorbij. Halverwege werd de olijke chinees nog even afgezet en na wat bekvechten reed ze door... En overal toeteren om te laten weten dat ze eraan kwam. Maar ik moet zeggen: het kon allemaal precies en we waren er buitengewoon snel. Meer dan 110 kilometer vanuit het centrum in twee uur en twintig minuutjes, precies zoals hij had voorspeld.
De muur was echt gaaf. Het eerste stuk met een stoeltjeslift en daarna een paadje dat rap omhoog liep en het was redelijk warm. Toen ik voet op de muur zette was ik al helemaal kapot. Na even op adem te zijn gekomen gaan lopen met regelmatige drinkpauzes om niet van m’n stokje te gaan. Uiteindelijk bleek dat we het echte steile stuk niet op konden, omdat dit te gevaarlijk zou zijn. Daar kun je niet meer over de muur lopen, maar meer er langs over een smal zand en stenen pad. Het uitzicht vanaf de laatst bereikbare wachttoren was ook al mooi genoeg.
En dan kijk je over dat hele stuk muur heen, tot zover je kunt kijken zie je 'm lopen en denk je: "Wie bouwt er nou in hemelsnaam een muur op het bovenste randje van een berg?"
De terugweg verliep net zo als de heenreis. Halverwege pikten we mr. Ye en hij heeft ons terug gereden naar het centrum. Die had zo mogelijk een nog fraaiere rijstijl, waardoor we in minder dan twee uur weer bij de metro stonden. Even voor aankomst begon hij in zijn beste engels (3 woolden) te praten en we begrepen er niks van. Probeerden wat, hij net zo verbaast kijken als wij dus dat schoot lekker op. Maar na veel moeite wilde hij graag dat we in de auto al betaalden en dat ie ons vlakbij de metro weer uit zal zetten. Iets met police, busstation en pay. Vermoedelijk was hij bang dat de politie zou zien dat we hem betaalden en hij geen vergunning had ofzo. Het mocht de pret allemaal niet drukken: hulde voor mr. (en mrs.) Ye!
Dinsdag 28 augustus - There are nine million bicycles in Beijing
Beijing is een fiets stad bij uitstek. Alle grote wegen hebben weerszijden een breed fietspad, er zijn bewaakte fietsenstallingen en toeristen kunnen fietsen huren. Niet bij je eigen hotel natuurlijk, want dat zou wel heel makkelijk zijn. De avond ervoor nog gevraagd en het was allemaal geen probleem. ’s Ochtends ineens wel, maar gelukkig bood het dichtbij gelegen Novotel uitkomst. Een paar euro voor een ochtendje rondcrossen op kleine fietsjes met mandjes voorop. Het duurde niet lang of de meligheid sloeg toe. Het is echt fantastisch om op je fiets (toch best wel Nederlands) aan de andere kant van de wereld je leven te wagen door actief aan het verkeer deel te nemen. Je mag dan wel een eigen rijstrook hebben, dat weerhoudt bussen er niet van vlak voor (of nog enger, achter je) te stoppen bij de bushaltes. Toch is het een uiterst effectieve manier van vervoer want we hebben best een stuk gefietst met de nodige stops.
Eerste stop was bij het Temple of Heaven park. Je zou het een beetje met het vondelpark kunnen vergelijken. Naast dat er de (je raadt het nooit) Temple of Heaven staat, zijn er heel veel mensen bezig met zichzelf en anderen te vermaken met Tai chi, zang, spelletjes en op afgrijselijke valse instrumenten spelen.
De volgende stop was de Lama tempel. Persoonlijk vond ik het niet superbijzonder, maar hij verschilde wel van de anderen doordat deze actief werd gebruikt en er een heleboel mensen hun gebed deden aan de voeten van Boeddha. Ook staat hier de grootste (houten) Boeddha. Met de nadruk op staan en groot!
Daarna onze weg vervolgd om even de Drum en de Bell towers van dichtbij te bekijken, om langs de muren van de Verboden Stad en met een kamikaze actie van ondergetekende (Het verkeerslicht was niet meer zo groen en ik had eindelijk vaart dus schoot ik slalommend een kruising over) terug naar het Novotel te fietsen.
Die middag hebben we lekker een paar Tsingtao’s naar binnen gegoten waarna we genoeg moed hadden om ons te wagen aan zo’n exotische spies te nuttigen bij een van de vele kraampjes die we eerder al hadden gezien. De spinnen, schorpioenen en overige geleedpotigen heb ik gelaten voor wat het was, maar de inktvis met z’n overhangende tentakels wilde ik wel proberen.
Na voor een laatste keer te hebben rondgezworven in de souvenirsteeg om yuans op te maken hebben we een gegeten bij het restaurant van twee dagen geleden. Onder andere niet één maar twee maal de sweet pineapple pork besteld en het was wederom genieten! Het allerlaatste winkeltje voor de metro dook Rik nog naar binnen, en daar bleek een verkoper te staan die wat engels kon; wat een lol! Hij ging op zoek naar een vriendin voor Marijn zodat ie nog een artikel zou kunnen kopen voor z’n vriendin, en gaf zelf toe dat ie Rik teveel had laten betalen toen ie hem nog een waaier aan wilde smeren! Konden er maar meer engels (of ik wat meer chinees); wat een prachtvolk!
Woensdag 29 augustus
’s Ochtends vroeg om 7 uur in de lobby verzameld en gezamenlijk naar het vliegveld gebracht. Inchecken en de douane ging allemaal voorspoedig, de vlucht was rustig en verliep sneller dan schema waardoor aan onze wereldreis om half drie ’s middags voet op Nederlandse grond zetten waarmee de fantastische reis definitief tot een einde kwam.
Wat het mooist is geweest? Alles eigenlijk. Maar naar China ga ik zeker nog eens terug; daar wil ik nog wel meer van zien!
Michiel Kolders